UA-43269020-1

Objawy lekomanii

Uzależnienie od lekówlekomania istnieje nie od dziś, ale wciąż z jakiegoś powodu jeszcze niewiele się o tym w Polsce mówi, wiele osób obecnie przyjmuje mnóstwo leków, na różne schorzenia.. ba!.. nie tylko schorzenia (witaminy, suplementy, leki na odchudzanie, na koncentrację itp itd), w końcu żyjemy w czasach „kultury tabletki”, a nasz kraj jest na 3-4 miejscu w Europie, biorąc pod uwagę ilość kupowanych  przez nas leków..

Bierzemy ich tak dużo, do czego zachęcają nas liczne reklamy w radiu i telewizji, bogate oferty aptek, że czasem trudno określić, czy rzeczywiście musimy je brać i ich potrzebujemy, a może wcale nie (?) i kto z nas ich nadużywa i jest od leków już uzależniony (?).. W związku z tym przyszło mi do głowy, że w dotychczasowych wpisach nie wspomniałem nic (a moim zdaniem powinienem był to zrobić już na samym początku bloga) o typowych objawach uzależnienia od leków, które występowały u mnie lub u innych osób z tym problemem, z którymi miałem dotychczas kontakt

W tym wpisie skoncentruje się na lekach uspokajających (benzodiazepinach) oraz nasennych Z-lekach (Z-drugs), bo przecież nie wszystkie leki psychotropowe uzależniają, przeciwnie, wiele z nich jest lecząca i bardzo konieczna, wielu osobom ratuje życie (SRRI, SRNI i inne). Ja mam na myśli typowe leki doraźnie uśmierzające, o silnym działaniu depresyjnym na CUN, takie jak Clonazepam, Alprazolam (Xanax, Afobam, Alprox, Zomiren), Lorazepam (Lorafen), leki nasenne Estazolam (ProSom), Nitrazepam oraz leki nasenne nowej generacji Zolpidem (Stilnox, Nasen), ponieważ z racji swoich licznych, własnych doświadczeń związanych z uzależnieniem od nich na ten temat najwięcej wiem. Jednakże istnieją także uzależnienia od innych leków – przeciwbólowych opioidowych Tramal, Codeina (Tramadol, Oxycontin), leków na odchudzanie, na przeczyszczenie (anorektyczki, bulimiczki), sterydów anabolicznych (niektórzy kulturyści), leków na polepszenie koncentracji, dopalaczy, a nawet witamin i suplementów, od których pewne osoby uzależniają się psychologicznie.

Typowymi objawami uzależnienia od leków w mojej ocenie są:

  • przyjmowanie leku uspokajającego (benzodiazepiny), względnie nasennego regularnie przez wiele miesięcy a nawet lat, znacznie dłużej, niż można ( 3-4 tyg maksymalnie),. Przy czym regularnie to może być również co 2, co 3 dni, ponieważ niektóre benzodiazepiny mogą utrzymywać się w organizmie nawet do 100-200h. Również wysokość dawki ma ważne, ale drugorzędne znaczenie, ponieważ można być tak samo silnie uzależnionym / uzależnioną od stałej, niskiej dawki (uzależnienie od dawki “terapeutycznej”) lub przyjmować lek w coraz większych dawkach z rozwojem tolerancji (uzależnienie od wysokich dawek) – źródło: artykuł prof Heather Ashton.

  • codzienny przymus zażywania określonej dawki leku uspokajającego (benzodiazepiny) lub nasennego, po to by w ogóle móc zacząć normalnie funkcjonować lub zasnąć w nocy.

    Pamiętam okres, kiedy tolerancja mojego organizmu i uzależnienie od przyjmowanego leku rozwinęło się u mnie już tak bardzo, że pierwszą rzeczą, jaką rano robiłem zaraz po przebudzeniu było zażycie określonej, niemałej dawki leku, później dopiero toaleta, jedzenie, a nawet kawa.. Wtedy wydawało mi się to naturalne, cierpię na ciężką nerwicę lękową – muszę brać leki, by opanować „poranny lęk”, a to, że było ich już znacznie więcej, niż na początku, no cóż, taka uroda leku, wyższa konieczność. Była to jednak tylko połowa prawdy. Uzależnienie jest podstępną chorobą, która rozwija się powoli i stopniowo, usypia czujność, pomniejsza, racjonalizuje, usprawiedliwia nałogowe zachowania, człowiek próbuje się oszukiwać, nie widzi pewnych rzeczy, bo ich nie chce widzieć

  • objawy zespołu abstynencyjnego pojawiające się podczas każdej z prób całkowitego odstawienia leku (planowanej lub nieplanowanej) lub choćby ograniczenia jego dawki. Bywa tak, że czasem znajdujemy się w nagłej, nieprzewidzianej sytuacji kiedy to nie możemy przyjąć leku.. Na przykład trafiamy do szpitala, więzienia, przebywamy za granicą, zgubimy leki, a nasz lekarz przebywa na zwolnieniu lekarskim lub po prostu z dnia na dzień z jakiegoś powodu odmawia nam przepisania upragnionego specyfiku (zapewniam, że zdarza się)  ..

    Wtedy mogą pojawić się objawy abstynencyjne zarówno fizyczne jak i psychiczne, takie jak drżenie, pocenie się, osłabienie, przyspieszenie akcji serca, wzrost ciśnienia krwi, drgawki, łącznie z napadem padaczkowym, jak również lęk, panika, rozdrażnienie, agresja, smutek, płacz. nieprzewidziane zachowania, często patologiczne, silny „głód lekowy” fizyczny, jak i psychologiczny może spowodować, że posuniemy się nawet do kłamstwa, kradzieży, fałszerstwa, manipulacji, a nawet prostytucji itp.. 

  • ukrywanie leków w jakimś miejscu (skrytce) w domu znanym tylko uzależnionemu, chowanie przed pozostałymi domownikami, po to by np ukryć przed nimi fakt przyjmowania znacznie większych dawek, niż w rzeczywistości lub w ogóle zataić wiedzę o ich przyjmowaniu (np po okresie abstynencji), lub posiadaniu jakichś zapasów.. Chowanie pomiędzy kartkami książek ,w teczce zamykanej na szyfr, a nawet metalowej kasetce przeznaczonej na pieniądze.. Pamiętam, że jeszcze przez wiele miesięcy po całkowitym odstawieniu BDZ znajdowałem w tych miejscach wiele pustych pudełek lub resztek odciętych fragmentów blistrów

  • nie rozstawanie się z lekiem choć na chwilę, szczególnie w stresujących, lękotwórczych sytuacjach, noszenie go stale przy sobie, w teczce, torebce, w skrytce kieszeni, w portfelu tak, aby zawsze tabletki były pod ręką (znam kobietę, nauczycielkę, która trzymała leki za stanikiem i gdy musiała je dobrać, odwracała się pod byle pretekstem tyłem do uczniów i dyskretnie po nie sięgała.),

  • rozwój uzależnienia psychicznego (psychologicznego), czyli silne, wewnętrzne przekonanie, że leki uspokajające (benzodiazepiny) są konieczne do leczenia, życia, funkcjonowania, że „zabezpieczają” przed cierpieniem . Leki zaczynają zajmować szczególne miejsce w życiu uzależnionego, powoli dominują jego rzeczywistość i szybko stają się jego „najlepszym przyjacielem”, panaceum na każdy problem.. Nic innego nie jest w stanie pomóc uzależnionemu,  Tutaj  jednak zwrócę uwagę na jeden aspekt:

    a) faktem jest to, że do niedawna leczenie lęku, napadów paniki w nerwicy, czy fobii polegało głównie na wykorzystaniu leków antydepresyjnych nowej generacji SSRI, SRNI, benzodiazepin, leków antydepresyjnych starej generacji lub niektórych neuroleptyków. Leczenie psychoterapią było jeszcze wg mnie słabo rozpowszechnione i mało dostępne Wydaję mi się, że wciąż jest z tym słabo w wielu miejscach, choć ogólnie już dużo lepiej. Biorąc pod uwagę też to, że w przypadku osoby, która wcześniej zażywała długo konkretne dawki benzodiazepin, leki SSRI wydają się dla niej być zupełnie nieskuteczne, to rzeczywiście może pojawiać się przekonanie, że nie ma innego wyboru jak dalsze kontynuowanie zażywania benzodiazepin (sam tak miałem, tym bardziej, że zaczynałem swoje leczenie 20 lat temu i nikt wtedy nie oferował mi innego rodzaju leczenia)

  • zażywanie dodatkowej tabletki / tabletek leku (na wszelki wypadek) przed jakimś bardziej niż zwykle stresującym wydarzeniem, jak również sporadyczne zażywanie dodatkowej dawki benzodiazepin bez specjalnego powodu (np wieczorem), aby JESZCZE lepiej się poczuć, odstresować, zrelaksować, znieczulić po trudnym dniu (przerabiałem)

  • nieudane próby uzyskania i utrzymania abstynencji.. Wielokrotnie próbowałem odstawić leki na własną rękę, przerwać ich systematyczne zażywanie by zacząć radzić sobie bez nich, niestety bezskutecznie.. Innym razem mając całe pudełko uspokajaczy przy próbowałem brać je tylko doraźnie, przekonując się, że skoro je mam i mogę w każdej chwili zażyć i obiecując sobie, że wezmę tylko wtedy, kiedy naprawdę będę musiał, niestety prędzej, czy później kończyło się na regularnym braniu Myślę, że jedną z przyczyn, była charakterystyczna dla uzależnień utrata kontroli, inną niewyleczona fobia społeczna, na którą w dalszym ciągu cierpiałem i każda próba odstawienia leków kończyła się nawrotem nerwicy połączonym z objawami abstynencyjnymi..

  • dbanie o to, by mieć stały zapas leków, uczucie niepokoju, gdy ten zapas się kończył, uzupełnianie go z dużym wyprzedzeniem, 

  • coraz większa koncentracja wokół leków (benzodiazepin), aby je zdobyć, aby je mieć, gdy zabraknie leku osoba uzależniona traci subiektywne, ale bardzo silne poczucie bezpieczeństwa, wszystko inne schodzi na dalszy plan, potrzebuje ich na skutek rozwoju tolerancji coraz więcej, by móc się uspokoić, wrócić do „równowagi”..Więcej leków, a więc więcej wysiłku, więcej lekarzy do obskoczenia, więcej kłamstw, bajek do wymyślenia, więcej pieniędzy do zarobienia, pożyczenia, by zapłacić za kolejne wizyty

  • doctor shopping„, czyli w wolnym tłumaczeniu wspomniane przeze mnie powyżej „zakupy u lekarzy”, gdy pierwotne dawki leków już nie wystarczają i potrzeba ich znacznie, znacznie więcej (rozwój tolerancji).. Chodzi tu o regularne korzystanie z usług kilku lekarzy najczęściej na zasadzie wizyt prywatnych, którzy wzajemnie nic o sobie nie wiedzą, więc nie mają wiedzy jaką w rzeczywistości dawkę leku pacjent przyjmuje ( często praktykowany sposób zdobywania leków u wielu osób), jak również bardzo pomysłowe, zmyślone, aczkolwiek bardzo wiarygodne historie typu np “leki podebrała mi moja nastoletnia córka” “receptę wyrzuciłam przez pomyłkę do kosza na śmieci razem z reklamówką po zakupach ,następnego dnia śmieci już nie było” “kradzież zakupów w centrum handlowym”..(prof Heather Ashton)

  • realizacja recept na leki uspokajające lub nasenne w różnych aptekach, aby uniknąć podejrzeń i jakiejś wpadki..

    Tak bardzo wstydziłem się swojego nałogu, że pilnowałem się, by nie odwiedzać tych samych aptek zbyt często, doszło do tego, że brałem już tyle leków, że musiałem zacząć prowadzić swoisty „grafik” odwiedzanych aptek, by nie trafić do tej samej 2-3 razy z rzędu..

    Ważne też dla mnie było dbanie o pozory, czyli nienaganne ubranie, wygląd, odpowiednia poza, pewny sposób wysławiania się, kulturalne zachowanie, wszystkie te zabiegi po to, by nikt nigdy przypadkiem nie pomyślał, że mogę mieć problem z lekami, jak również oszukiwanie samego siebie, że nie jestem „ćpunem”, ja nie „z tych”..

  • zdobywanie leków w sposób nielegalny, czyli czarny rynek, zakupy w sieci po znacznie wyższych cenach, kupowanie u dealerów narkotykowych, którzy podobne też już mają benzodiazepiny w „swojej ofercie” lub u różnych podejrzanych „dostawców leków”, którzy mają te leki prawdopodobnie z przemytu.. W niektórych krajach takich jak Grecja, czy Chorwacja benzodiazepiny sprzedawane są bez recepty

  • samowolne zwiększanie dawek leku bez konsultacji z lekarzem, w związku z rozwojem tolerancji (oczywiście przerabiałem to),

  • robienie różnych „eksperymentów”, czyli typowe chyba dla każdego z nałogów chemicznych kombinowanie, różne „wynalazki”, co z czym zażyć, aby wzmocnić moc działania, szczególnie wtedy, gdy leki psychoaktywne na skutek rozwoju tolerancji tracą swoją moc działania np popijanie leków alkoholem, który synergizuje działanie benzodiazepin, zażywanie benzodiazepin w połączeniu z silnymi lekami opioidowymi dla uzyskania podobnego, wzajemnego wzmocnienia

  • sytuacja, gdy nasi bliscy, ewentualnie ludzie z najbliższego otoczenia zauważają i zwracają nam uwagę na temat nadmiernej ilości przyjmowanych, przez nas leków uspokajających (benzodiazepin) lub leków nasennych, najczęściej z troski (moi bliscy wiedzieli o tym, że zażywam leki uspokajające, nie mieli jednak świadomości jak wysokie dawki przyjmuje, nie zdawali też chyba sobie sprawy, że jestem uzależniony, nikt z nas przez długi czasu nie zdawał sobie z tego sprawy

  • nadmierna uspokojenie, senność, niewyraźna mowa, zaburzenie koordynacji ruchów, widoczne problemy z pamięcią i koncentracją, spowolnienie, apatia, zaburzenia równowagi lub przeciwnie, nadmierne odhamowanie, euforia, agresja, dziwne pomysły, nieprzewidziane zachowania..(miałem prawie je wszystkie w różnym nasileniu i w różnych okresach), 

  • silne zaprzeczanie problemowi, szczególnie obecne na początku lub przed rozpoczęciem leczenia, to część mechanizmu „iluzji i zaprzeczeń”  charakterystycznego dla choroby nałogowej